Herman

vader van Hans en ondervoorzitter van het collectief overlegorgaan

“Mijn zoon Hans was een gezonde, levenslustige kerel van 31 jaar toen hij in 2017 met de fiets door een bus werd aangereden. Hij kroop door het oog van de naald. Er brak een zware periode aan: eerst in het ziekenhuis, daarna in revalidatiecentrum Inkendaal, waar hij anderhalf jaar revalideerde. Hans heeft quadriplegie: zijn benen zijn verlamd, zijn ene arm functioneert redelijk, de andere minder. We moesten op zoek naar een gespecialiseerde voorziening voor mensen met een niet-aangeboren hersenaandoening. Gelukkig leerden we Borgerstein kennen. Het klikte meteen. Ik weet nog hoe iemand van Borgerstein Hans kwam bezoeken in Inkendaal om kennis te maken. Wat me meteen opviel, was die wil om goed te doen. Borgerstein was bereid om inspanningen te leveren om Hans een goede thuis te bieden. Met aangepaste zorg en ondersteuning, maar ook met activiteiten op zijn maat. Drie jaar later heb ik nog altijd dat gevoel: het is niet altijd gemakkelijk, maar iedereen doet zijn uiterste best voor Hans. Hij gaat bijvoorbeeld geregeld naar het zwembad, samen met twee begeleiders. Dat is telkens een hele organisatie. Ze doen het toch maar! Zelf worstelt Hans nog altijd met het verwerkingsproces. Sommige dagen stelt hij het goed, andere dagen confronteren hem met de harde werkelijkheid. Verstandelijk is hij oké. Als we schaken, moet ik er mijn hoofd bijhouden, anders pakt hij me! Maar zijn kortetermijngeheugen speelt hem parten. Een boek lezen lukt daardoor niet, iets nieuws leren ook niet. Gelukkig heeft hij een schare trouwe vrienden. Ze hebben hem al eens meegenomen naar een concert van Tourist LeMC in Leuven. Ik heb me in Borgerstein geëngageerd in het collectief overlegorgaan. Dat is een vertegenwoordiging van de cliënten via ouders en bewindvoerders. Vijf keer per jaar komen we met de directie samen. Alles komt aan bod: zowel de kosten en de huisvesting als de begeleiding en het emotioneel welzijn van de cliënten. Sinds kort ben ik ondervoorzitter en neem ik als waarnemer deel aan het bestuur. Als bruggenbouwer geloof ik dat we meer bereiken als we samenwerken. Hiervoor is vertrouwen nodig. Daarom wil ik de ouders en bewindvoerders zoveel mogelijk betrekken bij het collectief overlegorgaan. Ik ben niet bitter geworden door wat gebeurd is. Mijn vrouw evenmin. Wij zijn allebei emotioneel diep gegaan. Mijn vrouw zet zich voltijds in voor de zorg voor Hans, maar ook voor Elout. Elout heeft een verstandelijke beperking sinds hij drie jaar was. Hij is nu 37 jaar en een boom van een kerel. We hebben nog een derde zoon, Floris. Hij is leerkracht en IT-verantwoordelijke op een school. Voor mijn eindwerk fotografie aan de academie maakte ik onlangs een collage met negentien beelden, die samen een piramide vormen. Onderaan overheersen het zwart en het duister. Hoe hoger, hoe meer licht en kleur. Zo heb ik de jongste jaren ervaren. Eerst was er die mokerslag, maar stilaan kan ik weer opbouwen. Dat moet uit jezelf komen. Samen met mijn vrouw proberen wij het te klaren. Ik ben milder geworden de jongste jaren. Tegelijk ben ik zeer kritisch. Ik wil het beste voor mijn drie zonen.”